Poranna walka ze samym sobą.

Photo by sofiadelmare's

Dlaczego? Dlaczego ja? Przecież tak bardzo chce mi się spać, co może być w tej chwili ważniejszego!? Chyba nie dam rady - zasypiam. Budzik dzwoni po raz pierwszy - nie słychać go jeszcze tak głośno (da się spać dalej) z nadzieją że przestanie. Nadzieja wygasa - dzwoni coraz głośniej. Jednym przymrużonym okiem próbuje trafić w telefonie na „drzemka” (która trwa jeszcze 10 min). I Uwaga chwila całkowitej koncentracji! Jest! Udało się trafić, sukces!. Teraz mam aż 10 min, po tym czasie powinienem być już przecież całkowicie wyspany, pełny energii. Zamykam z powrotem oczy – dzwoni budzik. Mam przecież jeszcze parę sekund snu zanim zacznie wyć głośniej. Nastąpił ten moment, trudno i teraz decyzja - czy znów skorzystać z koła ratunkowego „drzemka” i potem błyskawicznie zjeść śniadanie, wybrać się dużo szybciej? (Ale przecież mi tu ciepło, mi tu dobrze) i znów chwila koncentracji (klik), i udało się! Po chwili dzwoni budzik po raz trzeci. Spoglądam na godzinę, obliczam pozostały mój czas do wyjścia z domu. Przerażony zrywam się z łóżka, błyskawicznie ubieram się w drodze do kuchni, jem i jadę do pracy, przy okazji nienawidząc ten cały system na tym świecie.
Niestety tak wygląda moja poranna walka ze samym sobą opisana przeze mnie wyżej. Pewnie większość z was tak ma, niektórym przychodzi to łatwiej niektórym trudniej.
Ale nie przedłużając, chciałbym zaapelować że jutro sobota! Pozdrawiam miłego weekendu!